پاسخ رحیم پورازغدی به میزان حقوق و دریافتی اعضای شورایعالی انقلاب فرهنگی - فروشگاه تکنولوژی

به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرنگاران حسن رحیم پور ازغدی در آخرین بخش از پاسخ به پرسش های ناظر به شورایعالی انقلاب فرهنگی، به موانع دیگر شورا و نیز پاسخ پرسشی از میزان حقوق و دریافتی اعضا اشاره نموده است:

شورای عالی انقلاب فرهنگی

(بخش چهارم و آخر)

س) معیار های شوری در بودجه بندی فرهنگی و آموزشی کشور چیست و اساسا خود اعضای شورا ازچندجا حقوق میگیرند؟ مثلاخودجنابعالی؟

ج) هیچ بودجه ای در اختیار شورا نبوده ونیست. بودجه ها تنها در کنترل دولت ومجلس است که البته خوددرراس شورایند و قانونا باید سیاست های مصوب را رعایت نموده وپاسخگو باشند.

راجع به حقوق هم ظاهرا بجزاعضای دبیرخانه، کسی حقوق بگیر شورا نیست. بنده هم 27 سال است مشغول کار پژوهشی و آموزشی تنهادر یک نهاد فرهنگی هستم و حقوق بگیر هیچ سازمان وتشکیلات دیگری نیستم.

(شرح: گرچه دروغ پردازی، اقتصادیات ندارد وهمواره شیوه آسان عوامفریبی بوده است، اما ازباب وظیفه پاسخ به سوال، عرض میکنم نه بابت کنفرانس های دانشگاهی ونه از صداوسیما که بخشی از این جلسات دانشگاهی را دراختیارعموم میگذارد، هیچ مطالبه اقتصادی و مابازائ حقوقی شخصی درکارنبوده و نیست. از یک شبکه ازسال 92 تاامروز پس از هفت سال، یک ریال نیز حتی برای عوامل فنی ضبط وتدوین، دریافت نشده است.

یک شبکه دیگر نیز آن هم صرفا به عوامل فنی ضبط و تدوین، سالی یکبار و حدود یک تومان برای هربرنامه به آنان پرداخت شده است. هر شایعه وگزارش دیگری درفضای مجازی دراین باب، دروغ محض است.

آماردروغی از مثلا حقوق و امکانات بیت المال نیز که مدتهاقبل، ظاهرا در صدای آمریکا وسپس فضای مجازی، حقوق هشت ونیم تومانی پس از 26 سال سابقه را بدروغ، ده ها بلکه صدهامیلیون اعلام کردند، نمونه دیگری از همین دروغ پردازیهاست.)

س) چرا و چگونه میخواهند از شورا، انقلاب زدایی و خمینی زدایی نمایند؟

ج) امام، صریح بود وبدون حاشیه و کنایه، در حکم شورا نوشت دانشگاه نباید حیاط خلوتی باشد برای استادنمایان متخصص تحقیر ایرانی و پرستش ارباب غربی، بشمول ساواکی ها و ماسونی ها وکمونیستهاو آنان که هم امروز به جای تدریس، مشغول تدلیس، و به جای آموزش تخصصی علمی، مشغول تخلیه عقده های شخصی هستند.

رسالت شورا از ابتدا این بود که دانشگاه، محیط سالمی برای تدریس وتحقیق درجهت اهداف جدید تعالی بخش و زمینه ساز شکوفایی و خلاقیت انقلابی نسل های جدید باشد اماهمین امروز نیز جناح بندی های موذیانه و غیرشفاف حتی درون ساختار حاکمیت در جهت تقویت سنگواره های پیشاانقلاب و ممانعت از هر تحول اصلاح طلبانه انقلابی درجریان است و کوشش در جهت ارتجاع به دانشگاه نیم قرن قبل ادامه دارد.

سنگ اندازی برسر راه نظام آموزش و پژوهش متناسب با عصر جدید در جهت تمدن سازی ایرانی و اسلامی

متوقف نشده و بیت المال، همچنان صرف بازتولید همان روشنفکرنمایی های قدیمی و کاسبکارانه و فسیل های چپ مادی و راست سلطنتی نیزمیگردد. کاش لیبرال بودند. دیکتاتور های لیبرال نما، نشسته بر خوان خون شهدای انقلاب، هر گاه کم آورده اند از سیستم رسمی آویزان شدند و هرگاه احساس قدرت و امنیت نموده اند به همان سیستم، بیرحمانه لگد پراندند.

هرنوع کوشش اصلاح طلبانه و انتقادی در علوم اجتماعی در این 40 سال، گرفتار انواع سمپاشی های درون حکومتی اینان و وحشت افکنی رسانه های دشمن بوده و فکر تکامل علوم انسانی دائما ازسوی صاحبان قدرت، ترور شده است. درهمه این سال ها امکانات سیستم را بلعیدند و حقوق نجومی گرفتند، اما مانع تراشی شان در برابر نوآوری وتولیدفکر در دانشگاه ومراکز فرهنگی و هنری ایران جوان بر بنیاد های ملی و مستقل از غرب، چه وقت، کاستی گرفت؟

کدامیک رخصت میدهند تا زمینه برای تربیت هرچه کیفی تر متخصصان متعهد، مغز های متفکر وطن خواه، نیرو های مجاهد ماهرو استادان مومن به استقلال کشور نهادینه گردد؟ این کلمات امام است و گویی ناظر به روزگار ماست.

او به این شورا ماموریت داد که روح تفکررا تقویت کند، اراده تحقیق رابسط دهد، مبارزه با تقلیدکوراز شرق و غرب را درعین استفاده از دستاورد ها و تجارب مفید دانش بشری یک لحظه تعطیل نکند. بار ها شورا ونهاد های علمی وحاکمیتی را به هدفگیری استقلال فرهنگی از غرب و تمرکز بر جوشش ملی فراخوان داد، اما بپرسید چه کسانی درحاکمیت، تاهم امروز با صد طعنه وتهمت، استقلال را انزوا تفسیر نموده و مانع پیشرفت خواندند و ارتباط را زمینه وابستگی کردند و گفتگوی انتقادی با غرب وشرق را به گفتگوی تمدن های فرح پهلوی، آنهم با رژیم سیاسی آمریکا و اتحادیه اروپا، ونیز آرمان جامعه انقلابی برادروار را به تفسیر لیبرالیستی جامعه مدنی تبدیل کردند و آنرا بنام انقلاب خمینی، سکه زدند؟

چه کسانی، اقتصادوفرهنگ و همه چیز مردم را به 5+1 گره زدند و بالاخره هیچکس نفهمید حاصل این جمع چند شد؟ چه کسانی، همه این سال ها، همه قدرت وثروت کشور در دستشان بود و بازی انتصابی، انتخابی و نظام -دولتو حاکمیت وحکومت راه انداخته وسیستم را مثله نموده و هویت چندپاره و خودمتناقض و آشفته خودرا به نظام شکست خورده مدیریت کشور، تاویل کردند ونانش راخوردند. حال آنکه از منظر خلق، دلیل نابسامانی مهم نبودبلکه خودش مهم بود. مردم، بهبوداوضاع میخواهند.

اولویتشان این نیست که حق با کیست؟ میپرسند تعارض های بیفایده و غیرپاسخگودر عرصه سیاست های فرهنگی وآموزشی چه وقت وچگونه حل میگردد؟ صورتبندی ژورنالیستی تعارض ها، خوب است، اما راهکار چیست؟ مسئول سیاست گزاری کیست و چرا مهندسی فرهنگی کشور و نسل نو در اتاق های فکروبرنامه ریزی درخارج از ایران صورتبندی گردد و چه عناصری، فرهنگ غیرانقلابی و انقلاب غیرفرهنگی را جایگزین انقلاب فرهنگی نموده اند؟

ازاله غربزدگی از حاکمیت، هدف اصلی امام بود، اما پس از او عمر حاکمیت، سال های سال به اماله غربزدگی بجای ازاله آن گذشت.

پس ازسال ها بحث در نقشه جامع علمی و هزاران برگ انشانویسی در باب پیشرفت ایرانی، هیچکس در سه قوه نمیداند که هر سال و بلکه هر ده سال، چه تعداددانشجو در چه رشته ها، در چه سطحی وچرا میگیریم؟ و با کدام احتیاج کشور؟ و باکدام امکان اشتغال؟ و چرا بودجه و انرژی دانشگاه های ما بجای حل مسائل این مردم، صرف مقاله نویسی برای چند مجله در اروپا وآمریکا میگردد؟ وچرا وچرا..؟ باورمیکنید هیچکس نمیداند؟ باورکنید.