نقد و آنالیز Fatal Frame: Maiden of Black Water - فروشگاه تکنولوژی

علت اینکه برخلاف دیگر قسمت های سری بازی های Fatal Frame نه من و نه شما نتوانسته ایم شماره آخر این سری یعنی Maiden of Black Water را تجربه کنیم، عرضه آن به صورت انحصاری روی کنسول نینتندو Wii U است؛ طوری که می توانیم به راحتی بگوییم فقط ما و شما هم نیستیم، بلکه فقط عده کمی توانایی تجربه این بازی را روی کنسول شکست خورده نینتندو داشته اند.

خوشبختانه و مثل بسیاری از بازی های دیگر Wii U بالاخره شاهد عرضه دوباره Fatal Frame: Maiden of Black Water هستیم و نسخه بازسازی شده این بازی، با اینکه تغییرات بزرگی به خود ندیده است، اما هنوز هم سرگرم نماینده و لذت بخش است؛ به خصوص که به راحتی می توانیم بگوییم هنوز هم چیزی مثل آن پیدا نمی گردد. تجربه خاص و متفاوتی که سری بازی های Fatal Frame ارائه می دهند تمام و کمال مختص خودشان است و Maiden of Black Water هم از این فرایند مستثنی نیست. با یک بازی ترسناک بسیار خوب طرف هستیم؛ تعیینا برای کسانی که هوادار سبک خاص ترسناک ژاپنی هستند.

به عنوان یک بازی ترسناک، Maiden of Black Water آن طور که باید تحویل گرفته نشد؛ موضوعی که بیشتر در پلتفرم اصلی بازی ریشه دارد. بازی به خوبی اساس مجموعه Fatal Frame را حفظ و با مکانیک ها و سیستم های نو خود، کوشش می نماید آن را توسعه دهد. بعضی از این پیشرفت ها در Maiden of Black Water نتیجه خوبی داشته اند و بعضی به فرایند کلی این سری لطمه زده اند؛ تعیینا تصمیماتی که در راستای دنبال کردن جریان های بازی سازی مدرن گرفته شده، به بازی صدمه زده اند، اما نه آن قدر که تجربه کلی خراب گردد. بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water تمام آنچه از یک قسمت این مجموعه انتظار داریم را در خود دارد، از داستان ترسناک ژاپنی گرفته تا برترین گیم پلی این سری.

روایتی نو از داستانی قدیمی

قسمت های مختلف سری بازی های Fatal Frame معمولا از نظر داستانی فرایندی یکسان را دنبال می نمایند. همواره ابتدای کار شخصیتی در پی چیزی می رود، گم می گردد یا به دست ارواح خبیث می افتد و در پی او، شخصیت دیگری کوشش می نماید تا به نجاتش برود. در Maiden of Black Water هم این جریان حفظ شده است. بازی سه شخصیت دارد؛ شخصیت نخست گم می گردد، دومی در پی او می رود و شخصیت سوم هم در پی شخصیت دوم. هر سه شخصیت مراحل جداگانه خود را دارند و قصه بازی که اپیزود به اپیزود روایت می گردد، بین این سه شخصیت رفت و آمد می نماید.

داستان بازی درباره جنگلی است که مردم برای خودکشی به آن جا می فرایند؛ جایی که احتمالا درباره اش شنیده اید. قصه ها می گویند که ژاپنی های شرمنده، به این جنگل می فرایند تا خودکشی نمایند و واقعیت هم از این قصه ها چندان دور نیست. ژاپن واقعا جنگلی دارد که در سالانه صدها نفر در آن خودکشی می نمایند. ژاپنی ها معقتند که ارواح افرادی که در این جنگل خودکشی نموده اند، در این جنگل رفت و آمد می نمایند. لحظه ای تصور کنید تجربه بازی برای آن فرد ژاپنی یا کسی که واقعا به این قصه ها باور دارد، چقدر عجیب و ترسناک خواهد بود.

بازی را می توان از نظر داستانی دنباله ای برای قسمت های قبل در نظر گرفت، چون پر است از ارجاعات به اتفاقات و شخصیت های قسمت های قبلی Fatal Frame. البته که احتیاجی به دانستن این جزئیات نیست و می توان بدون دانش قبلی، از داستان لذت برد. حتی می توان گفت که اگر قسمت های قبلی را تجربه ننموده باشید، چون از کلیشه ها و اتفاقات همیشگی مجموعه خبر ندارید، بیشتر از داستان خوشتان می آید و رویدادها را برای اولین بار تجربه می کنید. اگر با سبک قصه گویی ژاپنی آشنا باشید، احتمالا به راحتی همان ابتدای کار می توانید حدس بزنید که داستان قرار است به چه شکلی تمام گردد، ولی این موضوع تأثیر چندانی روی لذت بردن از بازی نمی گذارد، چون قصه بازی به زیبایی تعریف می گردد و صحنه ها و اتفاقات و میان پرده ها عالی هستند.

با تمام این اوصاف، معتقدم بازی بیشتر درباره قصه های کوچکی است که طی مراحل می شنویم تا قصه اصلی؛ قصه هایی که از شخصیت ها و ارواح مختلف می گویند و در یکی دو نوشته که پیدا می کنید و چند صحنه ترسناک می گنجند. این ها عالی هستند و دنیای بازی را به شدت ترسناک می نمایند. طولی نمی کشد که متوجه می شوید اگر متنی در نقطه ای از بازی پیدا کنید و درباره روح خاصی بخوانید، قرار است آن روح را به زودی ببینید.

همان طور که گفتیم، بازی حسابی ژاپنی است و این موضوع معمولا به معنای تعداد زیادی دیالوگ و صحنه اضافه است که حذفشان تأثیری در فرایند داستان ندارند، اما در یک بازی ترسناک به خوبی جواب داده اند. جریان آرام و پیشرفت به تدریج داستان، لازمه یک بازی ترسناک است؛ طوری که احتیاج است پیش از هر اتفاق ترسناکی کمی زمان به مخاطب داد و او را با قصه ها و تصویرها و صداها برای آن اتفاق آماده کرد. جریان Fatal Frame: Maiden of Black Water دقیقا به همین خوبی است.

اگر هوادار ژانر خاص ترسناک ژاپنی باشید، شک نکنید که از داستان بازی لذت خواهید برد. با این حال، بازی کردن Fatal Frame تجربه ای متشکل از عناصر مختلف است و داستان تنها یکی از بخش هاست. هسته بازی نه داستان و شخصیت ها، بلکه آن صحنه ترسناکی است که از جا بلندتان می نماید. بازی کردن Fatal Frame به معنای بیرون کشیدن یک دوربین و دنبال ارواح گشتن است، آن هم با دانستن این موضوع که به زودی یکی از همین ارواح به سمت صورتتان جهش خواهد نمود.

ترس از قدم برداشتن

مثل بیشتر بازی های ترسناک و قسمت های قبلی همین مجموعه، بخش بزرگی از گیم پلی Fatal Frame: Maiden of Black Water به گشت و گذار در محیط سپری می گردد. برای پیدا کردن راه و آیتمی که در پیش آمده اید، در یک جنگل، یا در عمارتی مخروبه به گشت و گذار مشغول می شوید. بازی نقشه ای در اختیارتان می گذارد تا به راحتی بتوانید موقعیت خودتان و مکانی که باید به آن بروید را پیدا کنید، اما پیشرفت در محیط به این سادگی ها هم نیست.

بیشتر درهایی که به آن ها برخورد می کنید، قفل هستند و دسترسی به مکانی که باید به آنجا بروید، معمولا بدون چند بار رفت و آمد و پیدا کردن آیتم های دلخواه، ممکن نیست. در سری بازی های Fatal Frame تنها یک سلاح دارید و آن هم یک دوربین عکاسی است. همانطور که در محیط گشت و گذار می کنید، باید بعضا با دوربین به نقطه خاصی نگاه کنید و آیتمی را ببینید که در حالت عادی دیده نمی گردد.

بعضی اوقات از نقطه ای عکس می گیرید و در تصویری که گرفته اید، آیتمی را می بینید که در واقعیت وجود ندارد. یا محلی به شما نشان داده می گردد که برای پیدا کردن آیتم باید به آن محل بروید. تا به این جای کار، این سیستم ها در قسمت های قبلی وجود داشتند. در Maiden of Black Water زاویه گرفتن این تصاویر هم اهمیت پیدا می نماید. آیتم ها فقط از یک زاویه خاص در دوربین پیدا می شوند. هم چنین بعضی اوقات بازی از شما می خواهد تا عکسی که به شما نشان داده است را عینا دوباره بگیرید؛ یعنی محلی که در آن عکس است را پیدا کنید و از همان زاویه که عکس گرفته شده است، یک عکس شبیه به آن بگیرید. در نتیجه این عکس برداری ها، کلید یا آیتم لازم خود برای پیشرفت را پیدا می کنید یا دری که بسته شده بود، باز می گردد.

پس از سه گانه اصلی Fatal Frame ، دوربین ثابت بازی جای خود را به دوربینی آزاد داد که در Maiden of Black Water هم استفاده شده است. این موضوع در مقایسه با قسمت های اصلی مجموعه، کمی جست وجو در محیط برای پیدا کردن آیتم ها و حتی ارواح را ساده تر نموده و از درجه ترسناکی بازی کاسته است، چون در واقع برخلاف بازی های اصلی، دیگر نقطه کور وجود ندارد و کافی است آنالوگ را بچرخانید تا پشت خود یا هر نقطه دیگری را ببینید. در بازی های قدیمی مجموعه، دوربین کاملا ثابت بود و با توجه به اینکه نمی توانستید تمام محیط را ببینید، ممکن بود از نقاطی که انتظار ندارید، ارواح به شما حمله نمایند یا آیتم هایی مخفی را جای بیاندازید و از آن ها عبور کنید.

یکی از نکات منفی Maiden of Black Water اینجا رو می گردد؛ گشت وگذار در بازی نه تنها ساده تر شده است، بلکه بازی حتی خودش هم با تعداد زیادی نشانه، محل همه چیز را به وضوح تعیین می نماید. اگر آیتمی دور و اطراف شما باشد، فلشی دور صفحه می آید تا به شما بگوید آیتم کدام سمتتان است. اگر روحی به سمتتان بیاید، باز نشانه دیگری روی محیط به شما محل آن را نشان می دهد.

این ها به کنار، بازی حتی یک کلید برای نشان دادن راه دارد که کاملا خلاف فرایند یک بازی ترسناک عمل می نماید. نمی دانید به کدام سمت باید حرکت کنید؟ یک کلید را بزنید تا بازی دقیقا نقطه ای که باید بروید را، آن هم قدم به قدم، به شما نشان دهد. متأسفانه امکان خاموش کردن این هدایت ها هم وجود ندارد. در بازی های قبلی مجموعه، رفت و آمد در محیط و در پی یک آیتم گشتن، بخش بزرگی از بازی بود، اما در Maiden of Black Water هر نکته که لازم باشد بدانید، اعم از اینکه چه کاری باید انجام دهید یا کجا باید بروید یا چه چیزی را باید پیدا کنید، به وضوح روی صفحه و حین گیم پلی به شما ارائه می گردد. در ابتدای کار گفتم Maiden of Black Water کوشش نموده شبیه بازی های مدرن گردد و این یکی از تصمیمات اشتباه آن بوده است.

تجربه بازی به خاطر این سیستم ها به شدت ساده شده و این موضوع روی ترسناک بودنش هم تأثیر گذاشته است. دیگر ترسی از گم شدن و از دست دادن منابع خود ندارید، چون همه آیتم ها از دور با یک نشانه تعیین شده اند و راه هم همواره با یک خط به چه بزرگی نشان داده می گردد. نقشه عملا در Maiden of Black Water به خاطر این یکی دو سیستم بلا استفاده می گردد.

با اینکه رفت و آمدها در محیط بازی بسیار کمتر از قسمت های قبلی مجموعه شده، اما ارواح سرگردان قدرتمندتر از گذشته در بازی حضور دارند؛ ارواحی که راه مقابله با آن ها هم همان دوربین عکاسی است.

مبارزه با ارواح

در سری بازی های Fatal Frame با ارواح رو در رو می شویم و معمولا قرار نیست از دست آن ها فرار کنیم. سلاح مان برای مبارزه با ارواح هم یک دوربین عکاسی است. یک دوربین عکاسی قدیمی که از فیلم و نگاتیو استفاده می نماید. مهمات ما هم فیلم های مختلف هستند که هر کدام قدرت خاص خود را دارند. در این سری بازی ها، وقتی دوربین خود را به بیرون می کشید، بازی اول شخص می گردد و از داخل دوربین به ارواح نگاه می کنید. با عکس گرفتن از ارواح، آن ها ضعیف و نهایتا ناپدید می شوند.

در Fatal Frame: Maiden of Black Water سیستم مبارزه با ارواح و عکس گرفتن از آن ها به قدری پیشرفته شده که به جرات می گوییم با یک بازی اکشن طرف هستیم. هر بار که از ارواح عکس می گیرید، بخش هایی از آن ها جدا و اطراف آن ها معلق می گردد. باید کوشش کنید تا در یک عکس، تعداد بیشتری از این بخش ها و خود روح را جای دهید تا بیشترین ضربه را وارد کنید. بازی خودش برایتان تعداد بخش هایی که در کادر شما قرار گرفته است را می شمارد. می توانید کادر خود را بچرخانید تا روح و بخش هایی که از او جدا نموده اید کاملا در کادرتان قرار بگیرد. اگر پنج تکه از روح و خودش را در کادر قرار دهید و یک عکس بگیرید، بیشترین ضربه را به او وارد و او را به عقب پرتاب می کنید.

نسخه اصلی بازی برای کنسول Wii U ساخته شده و از دسته حرکتی آن شبیه سازی یک دوربین عکاسی استفاده می نموده است. این دسته حرکتی روی پلی استیشن و نینتندو سوییچ هم بازسازی شده و می توانید دسته پلی استیشن را به شکل یک دوربین حرکت دهید تا روح کاملا در کادرتان قرار بگیرد. تجربه بازی به این شکل تجربه جالب تری را در مقایسه با استفاده معمول از آنالوگ ها رقم می زند. البته که امکان استفاده هم زمان از آنالوگ و حسگرهای حرکتی وجود دارد و در واقع بهتر است از هر دو بهره ببرید تا سریع تر کادر خود را روی روح ببندید و عکسش را بگیرید.

مکانیک های مبارزه و عکاسی از روح ها با اینکه فرایندی کاملا اکشن به بازی داده و امکان مقابله با ارواح و دشمنان را فراهم نموده، اما بازی هنوز هم ترسناک است. با اینکه ارواح کم و بیش یک الگوی حرکتی را دنبال می نمایند، اما اتفاقات غافلگیرنماینده از سمت آن ها هم کم نمی بینید. آن ها در محیط حرکت می نمایند، به پشت شما می آیند، از مقابلتان غیب و در نقطه دیگری ظاهر می شوند و بعضی اوقات حتی به شکلی غیرمنتظره و سریع و در حالی که دوربین را به دست دارید و از زاویه اول شخص مشغول نگاه کردن به روح هستید، در صورتتان می پرند. اساسا می دانید باید چگونه با ارواح مبارزه کنید، اما مقابله با ارواح باز هم ترسناک است.

هر چه بهتر بازی کنید، عکس های بهتری از ارواح بگیرید، بازی هم در عوض به شما امتیاز می دهد. این امتیازها برای پیدا کردن آیتم ها و ارواح مخفی هم به شما داده می شوند. امتیازهایی که می گیرید برای گرفتن آیتم ها و ارتقاهای مختلف کاربرد دارند. می توانید دوربین خود را با قابلیت های نو ارتقا دهید. می توانید سرعت قرار دادن فیلم یا تغییر فیلم را بیشتر کنید، قدرت دوربین را بالا ببرید یا فاصله ای که دوربین می تواند روی ارواح تأثیر بگذارد را بیشتر کنید. دوربین ها هم چنین لنزهای قابل تعویض مختلف دارند که قدرت های خاص به شما می دهند؛ قدرت هایی مثل گرفتن چند عکس پشت سر هم و سریع با یک کلید یا وارد کردن یک ضربه قدرتمند. برای استفاده از قدرت های خاص، باید در ابتدا تعداد تعیینی روح را نابود کنید تا یک خط ویژه پر گردد، سپس می توانید از قدرت ویژه بهره ببرید.

سازندگان کوشش نموده اند تا داستان را به گیم پلی ربط دهند و عنصر آب که بخش مهمی از داستان است، روی گیم پلی هم تأثیر می گذارد. آب روی برخوردهای شما با ارواح مؤثر است. اگر در آب یا مدت زیادی زیر باران راه بروید که در این بازی هم زیاد رخ می دهد، خیس می شوید و مقدار خیس بودن شما هم با خطری که ارواح برایتان دارند رابطه مستقیم دارد. با توجه به اینکه چقدر خیس شده اید، ارواح بیشتری به سراغتان می آیند و با قدرت بیشتری هم به سمتتان حمله می نمایند. پس از اینکه خیس شدید، یا می توانید مدتی به دور از باران و آب صبر کنید تا خشک شوید، یا از یک آیتم برای خشک کردن خود بهره ببرید.

به طور کلی مبارزات در بازی بسیار ساده تر از گذشته شده است؛ طوری که روی درجه سختی معمولی هم به شدت آسان هستند. شاید احساس من به این علت است که بازی های قدیمی مجموعه روی پلی استیشن 2 را تجربه نموده ام و بیشتر به درجه سختی بالای آن ها عادت دارم، اما در Maiden of Black Water حتی احتیاجی نیست نگران تمام شدن فیلم هایتان باشید، چون همواره یک فیلم ضعیف اما بی نهایت دارید. بازی حتی برخلاف قسمت های گذشته، محلی برای ذخیره ندارد و خودش به صورت اتوماتیک همه چیز را ذخیره می نماید؛ آن هم به وفور و هر چند دقیقه یک بار. اساسا نگران کشته شدن و از دست دادن هیچ چیز نیستید. در ابتدای کار امکان انتخاب درجه سختی بالاتر از معمولی هم وجود ندارد و برای آنلاک کردن درجه سخت باید در ابتدا بازی را یک بار تمام کنید. البته که این رویه تمام بازی های مجموعه بوده، اما بازی های قبلی روی درجه معمولی این قدر ساده نبودند.

مبارزات با ارواح در Fatal Frame: Maiden of Black Water بسیار خوب طراحی شده و واقعا سرگرم نماینده از آب درآمده اند، اما بهتر از مکانیک ها و سیستم مبارزات، خود ارواح هستند که شما را جذب می نمایند.

ارواح خبیث

بازی پر است از ارواح سرگردانی که در هر نقطه ای ظاهر می شوند و به سمتتان حمله می نمایند. حضور این ارواح سرگردان هم بسیار ترسناک و به شکل های مختلفی صورت می گیرد. ممکن است ناگهان از بالای سرتان پیدا شوند، ممکن است از پشت پنجره ای بیرون بزنند، میان یک طناب دار ظاهر شوند و به شکل های متفاوت و خلاقانه دیگری. بیشتر اوقات هم ظاهر شدن ارواح با پریدن شما همراه می گردد.

با این حال، در بسیاری از مواقع ارواحی که مقابلتان پدیدار شده اند پس زمینه داستانی خاص خود را دارند و فقط یک بار ظاهر می شوند. تعداد زیادی از ارواحی که با آن ها برخورد می کنید، هم طراحی و هم قصه خاص خود را دارند. برای مثال، در خانه ای روح دو دخترک با لباس مدرسه ای را می بینید که به سمتتان می آیند. کمی بعد، تکه ای کاغذ پیدا می کنید که تمام و کمال داستان دو دخترک مدرسه ای که گم شدند و چگونگی مرگ آن ها در خانه ای متروک را تعریف می نماید.

این داستان ها، افسانه ها و قصه های معمول ترسناک ژاپنی هستند و اگر با آن ها آشنایی داشته باشید، یا فیلم های ترسناک قدیمی ژاپنی مثل کوایدان و حلقه و کینه را دیده باشید، می دانید دقیقا با چه سبکی طرف هستید. خواندن قصه های این ارواح در همه حال مجذوب کننده است و دنیای بازی را عمیق تر و باورپذیرتر می نماید. طراحی ظاهری روح ها هم با توجه به شیوه ای که کشته شده یا مرده بودند صورت گرفته است و روی بدن آن ها زخم های خاصی می بینید یا جملات تعیینی با توجه به شیوه مرگشان می گویند.

زمانی که این ارواح را شکست می دهید، می توانید سریع به سمتشان بروید و پیش از اینکه محو شوند، به روح آن ها دست بزنید. با انجام این کار، بخشی از خاطراتشان پیش از مرگ را می بینید؛ آن هم در قالب یک ویدیوی ترسناک. البته که این ویدیوها کیفیت پایینی دارند و اصلا شبیه به گرافیک خود بازی نیستند، اما با در نظر گرفتن تعداد زیادی از این ویدیوها که ساخته و ضبط شده است، باز هم قابل تحسین هستند. داستان های کوچک و بزرگی که برای ارواح در بازی تعریف می گردد، بخش مهمی از فرهنگ عامه ژاپنی هستند و در عین حال هم به خوبی در بازی جای گرفته اند. به لطف این داستان هاست که دنیای Maiden of Black Water و صد البته دیگر قسمت های مجموعه جان می گیرد و زنده جلوه می نماید.

کیفیتی بالاتر بدون تغییر

کمی هم درباره کیفیت بازسازی Fatal Frame: Maiden of Black Water صحبت کنیم. ساده بگوییم، اساسا کار زیادی روی این بازسازی انجام نشده است. با همان نسخه اصلی بازی طرف هستیم که با وضوح تصویر بالاتر و نرخ فریم بیشتر اجرا می گردد. انتظار تغییر دیگری نداشته باشید. البته با اینکه شش هفت سالی از عرضه بازی می گذرد، اما از نظر گرافیکی هنوز هم زیباست. اعمال تغییرهای بزرگ روی آن، برای مثال استفاده از یک سیستم نورپردازی تازه یا چیزهایی شبیه به آن، به طور کلی طراحی های مراحل و همه چیز بازی را برهم می زند؛ طوری که بهتر بوده دستی به بازی نزنند، چون مطمئنا هر تغییری ممکن بود تأثیری منفی روی بخش های دیگر بگذارد.

بازسازی های متعددی دیده ایم که یک تغییر کوچک در آن، صحنه هایی که باید کاملا تاریک یا روشن باشند را کاملا خراب نموده اند و رنگ ها و نورها را به شکل اشتباهی به تصویر کشیده اند. یا باید همه چیز تغییر کند، یا بهتر است کوشش گردد همان نسخه اصلی به برترین شکل ارائه گردد.

بازسازی Maiden of Black Water از همه نظر زیباست. بازی مدل های شخصیت بسیار باکیفیتی دارد و از نظر بصری در تمام صحنه ها، چه داخل گیم پلی و چه میان پرده ها تصویر خوبی مقابل مخاطب می گذارد. بافت ها جای بهتر شدن دارند، اما با کیفیت فعلی اشان لطمه ای به کیفیت گرافیکی بازی نمی زنند. کارگردانی میان پرده ها در بازی بسیار خوب است و تعیینا فلش بک ها که به شکل ویدیوهای نوارکاست های قدیمی ساخته شده اند، مثل قسمت های قبلی عالی هستند.

آنچه در نسخه بازسازی شده نو است در تعدادی لباس نو برای سه شخصیت، یک سیستم کنترل تازه و حالت عکاسی خلاصه می گردد. سیستم کنترل نو بازی، در مقایسه با حالت اصلی که برای گیمرهای امروزی بسیار پیچیده و عجیب است، تجربه بازی کردن بهتری ارائه می دهد. اگر قسمت های قدیمی را بازی ننموده اید و به سیستم کنترل مجموعه عادت ندارید، پیشنهاد می کنیم حتما سیستم کنترل را از حالت کلاسیک بردارید و روی حالت اکشن قرار دهید.

بخش عکاسی نو این بازسازی، منظورمان همان فوتو مود است که در بیشتر بازی های نو پیدا می گردد، امکانات و قابلیت های متعددی دارد. می توانید شخصیت ها و ارواح را در محیط های مختلف بازی به هر شکلی که می خواهید قرار دهید و از آن ها عکس بگیرید. از یک فهرست آن شخصیت و ارواحی که می خواهید را انتخاب می کنید، برایشان یک ژست و حالت چهره انتخاب می کنید و با انتخاب فیلترها و قاب های مد نظرتان، از آن ها عکس می گیرید. حالت عکاسی نو این بازسازی بسیار خوب از آب درآمده است.

جدای این ها، بعد از تمام کردن بازی، با یک حالت بسیار ویژه و باحال روبه رو می شوید که آن را لو نمی دهیم، اما یک مرحله با حضور آیانه سری بازی های نینجا گایدن است. نمی دانم آیا این مرحله در نسخه اصلی بازی وجود داشته یا در این نسخه بازسازی شده اضافه شده، اما در هر حال بسیار باحال و کاملا متفاوت از بازی اصلی است.

داستان های ترسناک

این را می گویم که بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water به مقدار قسمت های قبلی مجموعه ترسناک نیست. شاید به این علت که چندان در بازی حس خطر نمی کنید. قدم برداشتن در بازی های قبلی کاری سخت و ترسناک بود. آن بازی ها سیوهای محدود و مهمات بسیار کم برای دوربین داشتند و خبری هم از هدایت و یاری در هیچ جای بازی نبود. شاید هم به این علت است که قسمت های قدیمی را همواره پس از نیمه شب و در جوانی بازی کردم، اما می گویم که این بار به مقدار گذشته نترسیدم.

بازی به وضوح فرایندی اکشن تر از قسمت های قبلی دارد و در همه حال شما را به سمت مبارزات هل می دهد. برخلاف بازی های قدیمی مجموعه، Maiden of Black Water تشویقتان می نماید تا به سمت روح ها بروید، با آن ها روبه رو شوید و کوشش کنید تا امتیاز بگیرید. در حالی که در بازی های قدیمی نیمی از مواقع فرار را به ماندن و مبارزه را ترجیح می دادید، چون هر روح ممکن بود منجر به کشته شدنتان گردد، منابع زیادی در اختیار نداشتید و آخرین ذخیره ای هم که نموده بودید نیم ساعت پیش بود.

حتی با در نظر گرفتن این ها، معتقدم که Fatal Frame: Maiden of Black Water بازی بهتر و کامل تری از قسمت های قبلی مجموعه است و سیستم های گیم پلی عمیق تر، پیچیده تر و درگیرنماینده تری دارد. مکانیک ها آن قدر خوب هستند که می خواهید روح پیدا کنید و امتیاز بگیرید. البته که چنین چیزی نباید هدف یک بازی ترسناک باشد، حداقل نه در تجربه نخست از یک بازی. بازی های قبلی مجموعه شما را تشویق می کردند تا بار دوم و سوم آن ها را تجربه کنید و حالا کوشش کنید تا امتیاز بگیرید. برای دفعات دوم و سوم هم بازی سخت تر می شد و هم شما دوربین خود را ارتقا داده و آیتم های زیادی در اختیار داشتید. اما بار اول همه چیز ترسناک و شما هم قدم به قدم درمانده بودید.

برخلاف دو نسل پیش که بازی های ترسناک، پای ثابت صنعت بازی بودند و شرکت های بازی سازی برای ساخت آن ها هزینه های زیادی می کردند، امروزه خبری از بازی های پرهزینه و گران قیمت در این سبک نیست. در چنین دوره ای، به راحتی Fatal Frame: Maiden of Black Water با اختلاف بالاتر از تمام بازی های مستقل درپیت ترسناکی که روزانه به استیم اضافه می شوند، قرار می گیرد.

به راحتی می گوییم که بازی از همه نظر خاص است و چیز دیگری مثل آن وجود ندارد. می توانید مطمئن باشید موقع بازی کردن از تجربه خود لذت می برید و هر از گاهی هم از ترس در جای خود تکان می خورید؛ حتی اگر مجبور باشید چند ساعت ابتدایی را با سیستم کنترل عجیبش کلنجار بروید و آن را یاد بگیرید.

بازی Fatal Frame: Maiden of Black Water تجربه ای شگفت انگیز برای هواداران ژانر ترسناک ژاپنی است و این قول را بهتان می دهم که چیزی شبیه به آن دیگر ساخته نمی گردد.

نام بازی: Fatal Frame: Maiden of Black Water / Project Zero: Maiden of Black Water

تهیه نماینده: Koei Tecmo

سازنده: Koei Tecmo

سبک: ماجراجویی ترسناک

پلتفرم: PS4، Xbox One، Nintendo Switch، PC